Ciągle piszemy o sobie „my”. Ale jest perspektywa, niedługo wrócimy, mamy nadzieję, do „ja”, które nie będzie musiało dwoić się i troć, by nadążyć. Zaczniemy żyć. ŻYĆ. Pełną piersią. Nie wiemy tylko, czy jeszcze umiemy, bo nie pamiętamy jak to jest, jak się żyje. Być może okaże się wtedy, że życie wcale nie jest takie atrakcyjne, bo życie składa się ze smutnych elementów, co ich teraz nie dostrzegamy, bo tylko przebiegamy wzrokiem po życiu, niedowidząc.
Tymczasem chwalimy się. Krótko, bo czasu niewiele, więc tylko krótko możemy. W kwietniu pies łańcuchowy da światu antologię, w którym jest nasze opowiadanie. I opowiadania innych ludzi, którzy nie są nami.
.
.
deficyty motywacyjne 